Als meisje ontwikkelde Kiana een diepe liefde voor de wiskunde, en een tijdje zag het er naar uit dat ze zoiets als een elektrotechnisch ingenieur zou worden, maar haar belangstelling voor kunst en tekenen, en een oom die architect was openden haar de ogen voor de ruimtelijke kwaliteiten van goed ontworpen gebouwen, maakten dat ze zich inschreef voor de Architectuur Faculteit.
‘In Teheran is de afdeling architectuur onderdeel van het kunsten-onderwijs, en dat betekende dat we naast een brede en degelijke architectonische opleiding ook veel contact hadden met allerlei andere kunstvormen, van theater en muziek tot beeldende kunst. Dat was een schitterende tijd, om zo onder geestverwanten te leven en ideeën en werk uit te wisselen.’
In haar master deed ze onderzoek naar de architectuur van de wederopbouw na natuurrampen. Dat kwam voort uit haar betrokkenheid bij de situatie in de streek rond Tabriz waar haar moeders familie uit afkomstig is, en veel aardbevingen plaatsvinden.
Ze trok naar Europa om zich verder te ontwikkelen en kwam naar de TU Eindhoven. Wat haar trok was het parametrisch design, vanwege de grote vormvrijheid die er mee mogelijk wordt, om gebouwen veel beter te laten aansluiten op de ruimtelijke wensen van opdrachtgevers en gebruikers. Maar ook omdat de rol van haar oude liefde, de wiskunde, daarin zo creatief en cruciaal is. Die belangstelling kan ze optimaal inzetten bij ZJA, waar ze zich dan ook helemaal op haar plek voelt.